6 σημάδια που δείχνουν ότι το παιδί σας ενδεχομένως να έχει εθιστεί στο gaming.

/in /by

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, υπάρχουν έξι ενδείξεις διαταραχής :

Μειωμένος έλεγχος παιχνιδιών.

Τα τυχερά παιχνίδια γίνονται πιο σημαντικά από άλλες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η λειτουργία ή η αγωνία. Για παράδειγμα, τα τυχερά παιχνίδια θα μπορούσαν να υπερισχύσουν της σχολικής εργασίας, των ευθυνών εργασίας ή των κοινωνικών δραστηριοτήτων.

Το παιχνίδι συνεχίζεται παρά τις επιπτώσεις του.

Το παιχνίδι παίρνει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα και κυριαρχεί στις ώρες αφυπνίσεως.

Το παιχνίδι διαταράσσει τα πρότυπα ύπνου και φυσικής κατάστασης, καθώς και τη διατροφή.

Η διάρκεια της διαταραχής παιχνιδιών πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον 12 μήνες.

Σύμφωνα με την ΠΟΥ, η διαταραχή των παιχνιδιών επηρεάζει μόνο μια μειοψηφία των παικτών και η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο από έναν ειδικό.

Το θέμα είναι αμφιλεγόμενο, με μια ομάδα εργασίας DSM-5 για την χρήση ουσιών που εντοπίζει περιορισμένα στοιχεία που υποστηρίζουν την τρέχουσα αναγνώριση του γενικότερου “εθισμού στο Διαδίκτυο” ως ψυχικής διαταραχής. Επιπλέον, διαφορετικοί εμπειρογνώμονες ορίζουν διαταραχή παιχνιδιών διαφορετικά, και δεν υπάρχει δοκιμή σε χρυσό πρότυπο για αυτό.

 

Σε μια πρόσφατη συστηματική ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε στην Ψυχολογία των εθιστικών διαταραχών, οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι “μια πλειάδα καλά σχεδιασμένων μελετών για την έκβαση της θεραπείας και περιορισμένα στοιχεία για την αποτελεσματικότητα οποιουδήποτε τρόπου θεραπείας. Οι μελέτες περιορίζονταν από μεθοδολογικά ελαττώματα, όπως τα μικρά μεγέθη δείγματος, η έλλειψη ομάδων ελέγχου και λίγες πληροφορίες σχετικά με την προσκόλληση της θεραπείας, μεταξύ άλλων προβλημάτων. ”

 

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι παρά την έλλειψη συναίνεσης στον ορισμό της διαταραχής των τυχερών παιχνιδιών, η οποία θα πρέπει λογικά να προηγείται των προσεγγίσεων ορθής αντιμετώπισης της θεραπείας, διάφορες ηλεκτρονικές υπηρεσίες έχουν αναπτυχθεί προσφέροντας θεραπεία.

Τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση!

/in /by

  1. Μην υποθέσετε ότι όταν οι άλλοι παρουσιάζουν την ιδέα τους, σημαίνει ότι δεν είναι ανοιχτοί σε εναλλακτικές λύσεις (δηλ. Τις ιδέες σας).

Ο διευθυντής του έργου μου σε μια επένδυση σε ακίνητα που αποκαθιστώ πρόσφατα μου έστειλε μια φωτογραφία χρώματος βαφής που σκέφτηκε ότι θα ήθελα για το εξωτερικό του σπιτιού. Ήταν ένα μπλε-γκρι, και η αρχική μου σκέψη ήταν “Εντάξει, σκέφτεται ότι πρέπει να επιλέξω αυτό ή κάτι παρόμοιο.” Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν μόνο ένα συμπέρασμα στο οποίο είχα νοητικά περάσει. Δεν υπήρχε τίποτα για να με εμποδίσω να εξερευνήσω άλλα χρώματα και κανένα στοιχείο δεν θα ήταν τρελός, απογοητευμένος, ούτε θα είχε έλλειψη ενθουσιασμού για μια άλλη ιδέα.

Παρατηρήστε εάν το κάνετε αυτό. Μπορεί να υποθέσετε ότι άλλοι άνθρωποι δεν θέλουν τα σχόλιά σας ή πρέπει να παραμείνετε μέσα σε ένα συγκεκριμένο κουτί που (όπως νομίζετε) σας έχουν δώσει. Η συσσώρευση ιδεών εξαντλείται και παίρνει πολλή ψυχική προσπάθεια. Όταν οι άνθρωποι είναι σχετικά ασφαλείς, είναι συχνά ανοικτοί σε νέες προοπτικές και πρόθυμοι να τους ακούσουν.

  1. Μην υποθέσετε ότι εάν άλλοι άνθρωποι σας αφήσουν κάτω είναι επειδή δεν τους νοιάζει ή δεν αξίζει να φροντίζετε.

Σε πολυάσχολη σύγχρονη ζωή μπορεί να είναι ένας αγώνας για τους ανθρώπους να ακολουθούν πάντα σε ό, τι έχουν πει ότι θα κάνουν. Αν κάποιος που σας ενδιαφέρει φαίνεται να ξεχνά για σας ή σας αφήνει κάτω, μπορεί να μην είναι ότι δεν τους νοιάζει. Μπορεί να είναι συγκλονισμένοι ή έχουν υπερσυσσωρευτεί, ή μπορεί να αντιμετωπίζουν πιέσεις που δεν γνωρίζετε. Μερικές φορές ο λόγος που οι άνθρωποι «νιφάδες» σχετίζονται με την κατάθλιψη ή άλλους παράγοντες ψυχικής υγείας. Είναι κοινό για τους ανθρώπους να αντιδρούν σε αίσθημα αμηχανίας γι ‘αυτό με την αποφυγή. Όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι συνήθως δεν επικοινωνούν με σαφήνεια όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν μέσα στο χρονικό πλαίσιο που έχουν υποδείξει. Εάν είστε επιρρεπείς σε μια έλλειψη αυτοπεποίθησης, είναι εύκολο να εξατομικεύσετε αυτό το θέμα, αντί να το δείτε ως θέμα. Προσπαθήστε να μην μεταβείτε στο συμπέρασμα ότι είστε χαμηλός στη λίστα προτεραιότητας κάποιου.

  1. Μην υποθέσετε τι θα είναι μια μεγάλη υπόθεση (ή όχι) σε κάποιον άλλο.

Αδιαμφισβήτητα οι άνθρωποι συχνά παίρνουν εξαιρετικά άγχος εάν πρέπει να αλλάξουν ένα σχέδιο ή αν θέλουν να αλλάξουν γνώμη. Μπορεί να βρεθείτε να ανακατεύετε για το αν το άλλο άτομο / άτομα που εμπλέκονται είναι / θα σας τρελαίνουν. Είναι πραγματικά δύσκολο να μετρήσετε με ακρίβεια όταν είστε πόνος στο άκρο σε κάποιον άλλο. Θα υπάρχουν φορές που νομίζετε ότι είστε ενοχλητικοί και ότι το άλλο άτομο δεν ενοχλεί καθόλου. Ομοίως, θα υπάρξουν φορές που οδηγείτε κάποιον καρύδια χωρίς να το καταλάβετε. Λάβετε υπόψη ότι είναι πολύ δύσκολο να μαντέψετε την προοπτική κάποιου άλλου. Υπάρχουν σίγουρα στιγμές που κάποιος άλλος θέλει να αλλάξει ένα σχέδιο και η αλλαγή μου ταιριάζει καλύτερα. Ή, ίσως, μπορείτε να εγείρετε μια ανησυχία που έχει επίσης υποκλοπές το άλλο πρόσωπο ή ότι δεν σκέφτονται, αλλά είναι ευτυχείς που το σκεφτήκατε.

  1. Μην υποθέσετε ότι η διόρθωση ενός προβλήματος θα είναι μια τεράστια δέσμευση.

Οι άνθρωποι συχνά αισθάνονται κολλημένοι σε πρότυπα προβλημάτων που αισθάνονται πολύ μεγάλα για να διορθώσουν. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είστε σε θέση να κάνετε πολύ απλές αλλαγές που βελτιώνουν σημαντικά ό, τι και αν είναι το πρόβλημά σας. Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να ξεκινήσετε να βελτιώνετε την ομαδική εργασία σας κάνοντας ένα θετικό σχόλιο σε κάθε συνεδρία σας. Οι λύσεις που βελτιώνουν ένα πρόβλημα μόνο κατά 1% μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Όταν αρχίζετε να κάνετε πολύ μικρές αλλαγές, μπορεί να ανοίξει τα μάτια σας σε άλλες εύκολες αλλαγές που θα μπορούσατε να κάνετε με πολύ λίγη προσπάθεια ή θυσία.

Αυτό το πρότυπο προβλημάτων συμβαίνει και σε επίπεδο σχέσης. Για παράδειγμα, ο σύζυγός σας θέλει να είστε πιο εξυπηρετικοί και νομίζετε ότι δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι με τίποτα που κάνετε. Η ευτυχία των σχέσεων είναι σε μεγάλο βαθμό βασισμένη στο συναίσθημα. Όταν είμαστε γενικά χαρούμενοι σε μια σχέση, τα μικρά πράγματα δεν μας ενοχλούν πολύ. Όταν είμαστε γενικά δυσαρεστημένοι, όλα μας ενοχλούν. Οι μικρές προσπάθειες μπορούν να αλλάξουν εντελώς τον συναισθηματικό τόνο της σχέσης σας και να την τοποθετήσουν σε μια πολύ καλύτερη τροχιά.

  1. Μην υποθέσετε ότι άλλοι άνθρωποι ξέρουν πόσο τους συμπαθείτε.

Υπάρχουν άνθρωποι από το παρελθόν μου που συχνά σκέφτομαι ότι έπαιζαν έναν ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή μου. Ομοίως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συναντώ στην καθημερινή ζωή που πραγματικά απολαμβάνω με κάποιο τρόπο. Για παράδειγμα, συναδέλφους που μου αρέσει να συνεργάζομαι με, ή απλώς ανθρώπους των οποίων το έργο μου αρέσει. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σε καταστάσεις εξυπηρέτησης πελατών, όπως αγαπάτε τον μεταφορέα ταχυδρομείου σας ή το προσωπικό της τοπικής τράπεζας ή του σούπερ μάρκετ. Αφήστε τους ανθρώπους να γνωρίζουν πότε είναι μια θετική παρουσία στη ζωή σας. Μπορείτε να το κάνετε αυτό με τρόπο που δεν φρικάρει τους ανθρώπους – ίσως να αναφέρετε, για παράδειγμα, ότι σας αρέσει να προσλαμβάνετε ένα συγκεκριμένο κατάστημα εξαιτίας του προσωπικού.

Μερικές φορές έχουμε περιστασιακές σχέσεις με συναδέλφους χωρίς το άλλο άτομο να γνωρίζει ότι μας αρέσουν πραγματικά και θα καλωσορίζαμε συχνότερη επαφή ή περισσότερη συνεργασία. Το ίδιο μοτίβο μπορεί να συμβεί με φίλους φίλων, όπου θα θέλατε να αναπτύξετε μια πιο στενή σχέση με το άτομο αυτό, αλλά ίσως να υποθέσετε ότι δεν ενδιαφέρονται τόσο για αυτό όσο είστε. Ποτέ δεν ξέρετε αν δεν επιχειρήσετε κάποια επικοινωνία!

  1. Μην υποθέτετε ότι άλλοι άνθρωποι ξέρουν τι γνωρίζετε.

Αυτό είναι ένα σημείο που ανέφερα πριν, αλλά είναι σημαντικό. Εάν έχετε οποιοδήποτε επίπεδο σύνδρομο απατεώνας, πιθανότατα θα έχετε την τάση να υποθέτετε ότι οποιαδήποτε γνώση έχετε είναι κοινή και όλοι οι άλλοι μοιράζονται τη βάση γνώσης σας. Κάνοντας αυτή την υπόθεση μπορεί να οδηγήσει στο να μην μοιραστείτε τις ιδέες σας, και ως εκ τούτου οι άλλοι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την αξία σας.

Υποθέτοντας ότι άλλοι άνθρωποι γνωρίζουν τι γνωρίζετε, μπορεί επίσης να σημαίνει ότι δεν επικοινωνείτε αρκετά καθαρά, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε άλλους ανθρώπους να κάνουν λάθη ή να μην κάνουν ό, τι σκοπεύατε. Εάν νομίζετε ότι υπάρχει μια εύλογη πιθανότητα κάτι που πρέπει να πείτε / μοιραστείτε θα είναι χρήσιμο, μιλήστε. Δεν χρειάζεται να είστε 100 τοις εκατό σίγουροι για αυτό.

Attachment Parenting. Τι είναι και τι ΔΕΝ είναι;

/in /by

Η θεωρία αυτή δίνει έμφαση στη φύση της σχέσης μεταξύ παιδιών και των φροντιστών τους (συνήθως γονείς). Έχει τις ρίζες της στις παρατηρήσεις που έκαναν οι ψυχίατροι στο Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι σημείωσαν τη μειωμένη σωματική, ψυχολογική και κοινωνική ανάπτυξη των βρεφών σε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία που είχαν χωριστεί από τους γονείς τους. Αφού αναγνώρισαν ότι τα παιδιά αυτά δεν χρειάζονταν μόνο τρόφιμα αλλά φυσική επαφή, οι φροντιστές παρατηρούσαν τεράστιες βελτιώσεις στην ανάπτυξή τους. Οι κλινικοί ψυχολόγοι συνέχισαν να προτείνουν θεωρίες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας που ονομάζονται “αντικειμενικές σχέσεις”, οι οποίες έδωσαν έμφαση σε αυτούς τους πρώτους δεσμούς μητέρας-βρέφους.

Ο δρόμος για την παρουσίαση της θεωρίας προσκόλλησης άνοιξε η Mary Salter Ainsworth, η οποία ανέπτυξε την καινοτόμο πειραματική μέθοδο που είναι γνωστή ως «παράξενη κατάσταση». Η βασική χειραγώγηση σε αυτά τα πειράματα συνίστατο στο να παίζουν οι μητέρες με τα μικροσκοπικά τους δάχτυλα σε εργαστήριο παιχνιδιού, και στη συνέχεια επέστρεψε λίγα λεπτά αργότερα. Η Ainsworth και η ερευνητική της ομάδα παρατήρησαν πως τα μωρά αντέδρασαν τόσο στην αποχώρηση της μητέρας όσο και στη συνέχεια, ακόμα πιο σημαντικό, στην επανένωση. Αυτές οι παρατηρήσεις τους οδήγησαν να προτείνουν διαφορετικά “στυλ”. Κατηγοριοποίησαν τα βρέφη σε ομάδες ασφαλείς και ανασφαλείς. Τα παιδιά που ήταν ασφαλώς συνδεδεμένα θεωρούσαν τις μητέρες τους ως ένα ασφαλές καταφύγιο από το οποίο θα μπορούσαν να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους. Δεν ήταν υπερβολικά αναστατωμένοι όταν η μητέρα άφησε την αίθουσα παιχνιδιού και την χαιρέτησαν ευτυχισμένα όταν επέστρεψε. Ο ανικανοποίητος, αντίθετα, είτε αγνόησε τη μητέρα που επέστρεψε, κακώς έκλεψε όλη την ώρα που είχε φύγει ή έδειξε κάποιο συνδυασμό αυτών των ενοχλητικών συμπεριφορών.

Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα της Ainsworth από αυτή την έρευνα ήταν να δείξει ότι η συμπεριφορά του παιδιού σε αυτή την εργαστηριακή κατάσταση προκάλεσε έντονα την ποιότητα της προσαρμογής τους από τη στιγμή που έφθασαν στην πρώιμη ενηλικίωση. Το ασφαλώς προσαρτημένο πήγε για να γίνει ισορροπημένοι έφηβοι και νέοι ενήλικες. ο ανασφαλής προσκολλημένος είχε έναν πολύ πιο δυσκολο δρόμο στη ζωή.

Την ίδια στιγμή που η Ainsworth ανακαλύπτει την προγνωστική δύναμη του στυλ προσκόλλησης, η ψυχολογία του Berkeley, Diana Baumrind, προσδιόρισε τις παραλλαγές των μορφών γονικής μέριμνας, οι οποίες συνέβαλαν επίσης στα αποτελέσματα ψυχικής υγείας των παιδιών. Αυτές οι μορφές γονέων ποικίλουν σε βαθμό ελέγχου και απαίτησης, σε μία διάσταση, και υποστήριξη και ανταπόκριση από την άλλη:

Οι ανεκτικοί γονείς έχουν χαμηλό έλεγχο / απαίτηση, αλλά έχουν υψηλή στήριξη. Οι εξουσιαστικοί γονείς έχουν υψηλό έλεγχο / απαίτηση, αλλά έχουν χαμηλή υποστήριξη και ανταπόκριση. Οι αυθεντικοί γονείς (όχι “αυταρχικοί”) περιμένουν πολύ από τα παιδιά τους (υψηλός έλεγχος / απαίτηση) αλλά και υψηλός σε υποστήριξη και ανταπόκριση. Τέλος, οι παραμελημένοι γονείς είναι χαμηλοί σε αμφότερες τις διαστάσεις. Τα πιο θετικά αποτελέσματα όσον αφορά τη συμπεριφορά των παιδιών εμφανίζονται όταν οι γονείς υιοθετούν το αυθεντικό στυλ. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι δείχνουν στα παιδιά τους ότι νοιάζονται γι ‘αυτούς, αλλά περιμένουν επίσης να ακολουθήσουν τις συμβουλές και τις οδηγίες τους – αν για κανέναν άλλο λόγο παρά για να τους κρατήσουν ασφαλείς.

Οι θεωρίες προσκολλημάτων και γονεϊκών στυλ παρέχουν τη βάση για την προσκόλληση γονέων, όπως εφαρμόζεται σήμερα. Οι παρωδίες του AP είτε υπερεκτιμούν τη διάσταση της επιτρεπτότητας είτε θεωρούν τους γονείς τους ως υπερβολικά εμπλεκόμενους από τη γέννηση μέχρι την κορυφή. Τι θεωρεί η θεωρία της προσκόλλησης και η θεωρία του στυλ γονικής μέριμνας ότι οι γονείς παρέχουν στα παιδιά τους μια σταθερή βάση υποστήριξης (ένα “ασφαλές καταφύγιο”) και προσαρμόζουν τις προσδοκίες τους και την προσοχή στις ανάγκες τους στο αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού. Το μοντέλο του Baumrind αποδίδει το γεγονός ότι τα παιδιά χρειάζονται μεγάλη προστασία από βλάβες όταν είναι λίγα και δεν αντιλαμβάνονται τους κινδύνους τέτοιων καταστάσεων, όπως καυτές σόμπες και μη σιδηρούμενες σκάλες. Το Ainsworth τονίζει την ανάγκη για φυσική υποστήριξη (αγγίζοντας και παρηγορώντας) ως σημαντικότερη στις πρώτες ημέρες, εβδομάδες και μήνες ζωής του βρέφους. Ούτε θα υποστήριζαν ότι οι γονείς θα αντιμετωπίζουν τα   10χρονα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετωπίζουν τα νεογέννητά τους ή ακόμα και τα μικρά παιδιά τους.

Το AP για βρέφη περιλαμβάνει γονική μέριμνα “επικεντρωμένη στο παιδί” και όχι “γονέα-κεντροθετημένη”. Οι γονείς διαβάζουν τα συνθήματα των μωρών τους και με αυτόν τον τρόπο παρέχουν αυτό το ασφαλές καταφύγιο τόσο σημαντικό από την άποψη της θεωρίας της συνημμένης. Αντιδρούν επίσης στα παιδιά τους, όπως προτείνεται στο έργο του Baumrind για το στυλ γονικής μέριμνας. Αυτά είναι τα 4 βασικά συστατικά της στη φροντίδα των βρεφών:

Συνδυασμός – είτε στον ίδιο χώρο με τους γονείς είτε με (με κατάλληλες προφυλάξεις ασφαλείας) στο ίδιο κρεβάτι. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται την ύπαρξη του ύπνου στο χρονοδιάγραμμα του παιδιού και όχι του γονέα.

Διατροφή κατόπιν ζήτησης – επιτρέποντας στο παιδί να ρυθμίσει τη χρονική στιγμή της σίτισης (τροφοδοτούμενη από μαστό ή με μπιμπερό) μαζί με τον αυτοαποτομή.

Κρατώντας και αγγίζοντας – διατηρώντας το παιδί φυσικά κοντά, είτε μέσω της αγκαλιάζοντας και του λίκνου, είτε φορώντας σε μια μπροστινή ή σακίδιο διάταξη.

Ανταπόκριση στο κλάμα – μην αφήνουμε το παιδί να “φωνάξει έξω”, αλλά αντ ‘αυτού παρεμβαίνει νωρίς στην περίοδο κραυγής, αντιδρώντας στην ψυχική δυσφορία του παιδιού πριν ξεφύγει από τον έλεγχο.

Ο δεκάλογος του καλού γονέα.. ή τουλάχιστον εκείνου που προσπαθεί να ειναι καλός γονέας.

/in /by

 

Στο νέο του βιβλίο, Οι δέκα βασικές αρχές της καλής γονικής μέριμνας, Laurence Steinberg, PhD, παρέχει κατευθυντήριες γραμμές που βασίζονται στην κορυφαία κοινωνική επιστήμη έρευνα – περίπου 75 χρόνια σπουδών. Ακολουθήστε τα και μπορείτε να αποφύγετε όλα τα προβλήματα παιδικής συμπεριφοράς, λέει.

Μετά από όλα, ποιος είναι ο στόχος όταν ασχολείσαι με παιδιά; Για να δείξεις ποιος είναι ο προϊστάμενος; Για να ενσταλάξει ο φόβος; Ή να βοηθήσουμε το παιδί να εξελιχθεί σε έναν αξιοπρεπή, αυτοπεποίθηση άνθρωπο;

Η καλή γονική μέριμνα συμβάλλει στην ενθάρρυνση, την ειλικρίνεια, την αυτοπεποίθηση, τον αυτοέλεγχο, την καλοσύνη, τη συνεργασία και τη χαρά, λέει ο Steinberg. Προωθεί επίσης την πνευματική περιέργεια, τα κίνητρα και την επιθυμία για επίτευξη. Βοηθάει στην προστασία των παιδιών από την ανάπτυξη άγχους, κατάθλιψης, διατροφικών διαταραχών, αντικοινωνικής συμπεριφοράς και κατάχρησης αλκοόλ και ναρκωτικών.

Η γονική μέριμνα είναι μία από τις περιοχές που έχουν ερευνηθεί σε ολόκληρο τον τομέα της κοινωνικής επιστήμης”, λέει ο Steinberg, διακεκριμένος καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Temple της Φιλαδέλφειας. Οι επιστημονικές αποδείξεις για τις αρχές που περιγράφει “είναι πολύ, πολύ συνεπείς”, λέει

1. Τι κάνετε εσείς μετράει. “Αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές αρχές”, λέει ο Steinberg. “Αυτό που κάνεις κάνει τη διαφορά ότι τα παιδιά σας παρακολουθούν, δεν αντιδρούν απλώς στο κίνημα της στιγμής, αναρωτηθείτε:” Τι θέλω να ολοκληρώσω και αυτό είναι πιθανό να προκαλέσει αυτό το αποτέλεσμα; “

2. Δεν μπορείς να αγαπάς αρκετά. «Απλά δεν είναι δυνατόν να χαλάσει ένα παιδί με αγάπη», γράφει. “Αυτό που συχνά θεωρούμε ως το προϊόν της χαλάρωσης ενός παιδιού δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα της απεικόνισης ενός παιδιού παραχαιδεμένου. Είναι συνήθως η συνέπεια του να δώσουμε σε ένα παιδί πράγματα αντί για αγάπη – πράγματα όπως επιείκεια, μειωμένες προσδοκίες ή υλικά αγαθά. “

3. Να συμμετέχετε στη ζωή του παιδιού σας. “Το να είσαι εμπλεκόμενος γονέας χρειάζεται χρόνο και είναι σκληρή δουλειά και συχνά σημαίνει επανεξέταση και αναδιάταξη των προτεραιοτήτων σου, συχνά σημαίνει να θυσιάζεις αυτό που θέλεις να κάνεις για το τι χρειάζεται να κάνει το παιδί σου, να είσαι διανοητικά και φυσικά”.

4. Προσαρμόστε τη γονική σας διάθεση ώστε να ταιριάζει στο παιδί σας. Συνεχίστε με την ανάπτυξη του παιδιού σας. Το παιδί σας μεγαλώνει. Εξετάστε πώς η ηλικία επηρεάζει τη συμπεριφορά του παιδιού.

5. Καθιέρωση και καθορισμός κανόνων. “Αν δεν διαχειριστείτε τη συμπεριφορά του παιδιού σας όταν είναι μικρό, θα δυσκολευτεί να μάθει πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του όταν είναι μεγαλύτερο και δεν είστε γύρω σας. Οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας, θα πρέπει πάντα να είστε σε θέση να απαντήσω σε αυτά τα τρία ερωτήματα: Πού είναι το παιδί μου; Ποιος είναι με το παιδί μου; Τι κάνει το παιδί μου;

Οι κανόνες που έχει μάθει το παιδί σας από εσάς πρόκειται να διαμορφώσουν τους κανόνες που εφαρμόζει στον εαυτό του.

6. Προωθήστε την ανεξαρτησία του παιδιού σας. “Η ρύθμιση των ορίων βοηθά το παιδί σας να αναπτύξει μια αίσθηση αυτοελέγχου.Η ενθάρρυνση της ανεξαρτησίας του βοηθά να αναπτύξει μια αίσθηση αυτοκατευθυνόμενης συμπεριφοράς.Για να είναι επιτυχής στη ζωή, θα χρειαστεί και τα δύο.

7. Να είστε συνεπείς. “Εάν οι κανόνες σας ποικίλλουν καθημερινά με απρόβλεπτο τρόπο ή αν τους επιβάλλετε μόνο με διαλείμματα, η κακομεταχείριση του παιδιού σας είναι δικό σας λάθος, όχι η δική του.Το πιο σημαντικό πειθαρχικό εργαλείο σας είναι η συνέπεια: Προσδιορίστε τα μη διαπραγματεύσιμα σας. με βάση τη σοφία και όχι την εξουσία, τόσο λιγότερο το παιδί σας θα το προκαλέσει ».

8. Αποφύγετε σκληρή πειθαρχία. Οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να χτυπήσουν ένα παιδί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. “Τα παιδιά που είναι ξαπλωμένα, χτυπήθηκαν ή χαστούκισαν είναι πιο επιρρεπή σε μάχες με άλλα παιδιά”, γράφει. “Είναι πιο πιθανό να είναι κακοποιούς και πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν επιθετικότητα για να λύσουν διαφορές με άλλους”.

9. Εξηγήστε τους κανόνες και τις αποφάσεις σας.

10. Αντιμετωπίστε το παιδί σας με σεβασμό. “Ο καλύτερος τρόπος για να λάβετε το σεβασμό από το παιδί σας είναι να τον αντιμετωπίζετε με σεβασμό”, γράφει ο Steinberg. “Θα πρέπει να δώσετε στο παιδί σας τις ίδιες ευγένειες που θα δώσατε σε οποιονδήποτε άλλον, να τον μιλήσετε ευγενικά, να σεβαστείτε τη γνώμη του, να προσέχετε όταν σας μιλάει, να τον μεταχειριστείτε ευγενικά και να τον ευχαριστήσετε όταν μπορείτε. Οι σχέσεις σας με το παιδί σας είναι το θεμέλιο για τις σχέσεις της με τους άλλους ».

 

 

Μην φοβάσαι παιδί μου! Πώς να μετατρέψετε τους τεράστιους παιδικούς φόβους σε κάτι μικρό και διαχειρίσμο.

/in /by

 

Όταν οι μικρές ανησυχίες ενός παιδιού δεν αντιμετωπίζονται, μπορούν να ενταθούν. Ένα παιδί που έχει παραγωγικό άγχος μερικές φορές ξεχνάει από πού προέρχονται οι μικρές ανησυχίες και υπάρχει σε κατάσταση γενικευμένου άγχους.

Τα ανήσυχα παιδιά κάνουν αστεία πράγματα. Μερικοί ενεργούν επιθετικά επειδή αισθάνονται μικρές, γι ‘αυτό πρέπει να αντισταθμίσουν ενεργώντας μεγάλες και εκφοβιστικές. Μερικοί αποσύρουν. Κάποιοι δεν μπορούν να κοιμηθούν ή να παραμείνουν κοιμισμένοι. Μερικοί υγροί στο κρεβάτι. Μερικοί είναι τόσο ανήσυχοι που έχουν πρόβλημα με το φαγητό.

Το έντονο άγχος συχνά προκαλεί συμπεριφορικά προβλήματα, σωματικά συμπτώματα (πόνους στο στομάχι), αναπτυξιακά καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις ή ακαδημαϊκά ζητήματα. Αφήνεται χωρίς θεραπεία, το παιδί μπορεί να καταλήξει σε τρωτά σημεία στα εφηβικά χρόνια, που είναι ο χειρότερος χρόνος. Οι έφηβοι προσπαθούν να καταλάβουν ποιος είναι σε σχέση με τον κόσμο (σχηματισμός ταυτότητας). Αυτό το έργο είναι δύσκολο και σχεδόν αφόρητο αν υπάρχει υποκείμενη κατάθλιψη και άγχος. Η αυτοτραυματισμός και η αυτοκτονία είναι κοινά φαινόμενα κατά τα εφηβικά χρόνια.

Δυστυχώς, εάν ένας γονέας δεν είναι ικανός να βοηθήσει το παιδί του με ανησυχίες, ο γονέας μπορεί να χάνει την ανάγκη για την ανύψωση ενός καλά προσαρμοσμένου και ευτυχισμένου παιδιού. Τα παιδιά με άγχος και κατάθλιψη συχνά αγωνίζονται να καλύψουν τις δυνατότητές τους ως έφηβοι επειδή το άγχος αναμιγνύεται με μια ευάλωτη αυτοεκτίμηση. Η υποβοήθηση ενός παιδιού με τις ανησυχίες του είναι επιτακτική.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη, οι ανησυχίες ενός παιδιού δεν ξεφεύγουν από μόνα τους. Ούτε ανησυχούν οι ανησυχίες επειδή ένας γονέας λέει στο παιδί να μην ανησυχεί. Επιπλέον, ένα παιδί δεν θα ανοίξει σε έναν γονέα κατά τα έτη εφήβων εάν ο γονέας δεν έχει βοηθήσει το παιδί με τις ανησυχίες του κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.

Τα παρακάτω είναι γρήγορες και εύκολες συμβουλές για να βοηθήσουν τους γονείς να μετατρέψουν τις μεγάλες ανησυχίες του παιδιού σε μικρές και διαχειρίσιμες:

1) Καθώς το παιδί σας μιλάει, ακούστε τις ανησυχίες του.

2) Εάν δεν εντοπιστεί μια ανησυχία, αλλά το παιδί φαίνεται να αισθάνεται αρνητικά, ο γονιός πρέπει να ρωτήσει: "Ανησυχεις για κάτι;"

3) Αντικαταστήστε το, "Μην ανησυχείτε για αυτό" με μια απαλή και γνήσια, "Αυτό είναι μια μεγάλη ανησυχία, φίλε. Το έχω. "

4) Βάλτε τον εαυτό σας στα παπούτσια του παιδιού σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε μια κατάσταση που σας προκάλεσε να ανησυχείτε όταν ήσαστε στην ηλικία τους. Πείτε: “Μου άρεσε για ……. όταν ήμουν στην ηλικία σας. Καταλαβαίνω.”

5) Διαβεβαιώστε το παιδί σας. "Αν αυτό που σε ανησυχεί συμβαίνει, θα είμαι έτοιμος να σε βοηθήσω να το παλέψουμε αγάπη μου".

6) Αποφύγετε τη σύγχυση με την συμπάθεια. Η ενσυναίσθηση είναι η κατανόηση και η τιμητική αίσθηση. Η ενσυναίσθηση δεν απαιτεί τίποτα άλλο. Είναι επούλωση από μόνη της. Η συμπάθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική. Όταν ένας γονιός τρώει ένα παιδί, μπαίνουν στον πειρασμό να μειώσουν τις προσδοκίες ή να αλλάξουν τους κανόνες για το παιδί τους. Αυτό απομακρύνει το παιδί από την αυτο-αποτελεσματικότητα και δημιουργεί μια αίσθηση δικαιώματος στο παιδί. Η εμμονή θεραπεύει. Η συμπάθεια δημιουργεί μια αίσθηση δικαιώματος.

Όταν ένας γονέας ενθυμείται με το αίσθημα του παιδιού αντί να απορρίπτει το αίσθημα, το παιδί αμέσως αισθάνεται κατανοητό και συνδεδεμένο με τον γονέα, το οποίο του επιτρέπει να αισθάνεται λιγότερο μόνους με το αρνητικό συναίσθημα. Παραδείγματα περιλαμβάνουν: “Αυτό είναι μια μεγάλη ανησυχία. Παίρνω γιατί είστε αναστατωμένοι. “” Είσαι τρελός και έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι τρελός. “” Είσαι απογοητευμένος. Θα ήμουν πάρα πολύ. “Αυτό ενσταλάζει μια αίσθηση της εγγύτητας με τον γονέα. Η έρευνα δείχνει ότι η εγγύτητα της σχέσης γονέα και παιδιού είναι η ισχυρότερη άμυνα κατά της εφηβικής κατάθλιψης, του άγχους και της αυτοκτονίας. Μην ενεργοποιείτε, συνειδητοποιείτε.





	Τι είναι η ενσυναίσθηση και πως διδάσκεται στο σχολείο;				
/in  /by 


Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των άλλων και να ανταποκρινόμαστε με συμπόνοια. Να μπαίνουμε στα «παπούτσια» του άλλου χωρίς όμως να ταυτιζόμαστε. Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και να κάνουμε δικά μας τα προβλήματα των άλλων γιατί θα εξαντληθούμε ψυχικά αλλά μπορούμε να ακούσουμε, να βοηθήσουμε, να συναισθανθούμε και να σταθούμε δίπλα στους αγαπημένους μας ανθρώπους.




Δουλεύοντας την ενσυναίσθηση στο σχολείο


 


Τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία δείχνουν ότι διαθέτουν αυτή την ικανότητα καθώς ανταποκρίνονται στη συναισθηματική κατάσταση των άλλων είτε με τις εκφράσεις του προσώπου είτε με αγκαλιές και φιλιά. Για παράδειγμα, αν η μαμά είναι στεναχωρημένη ή φορτισμένη, το παιδί έρχεται κοντά της και την αγκαλιάζει για να την καθησυχάσει. Είναι σημαντικό λοιπόν να καλλιεργούμε αυτή την ικανότητα και στο σχολείο.


H ενσυναίσθηση δεν είναι κάτι που εκπαιδεύεται μέσω της μεταφοράς γνώσεων. Είναι μια βιωματική διαδικασία, το παιδί μαθαίνοντας να αναγνωρίζει τα δικά του συναισθήματα θα μπορέσει να αναγνωρίσει και των άλλων. Επειδή δεν είναι αυτονόητο ότι γνωρίζει για τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, πρέπει να του μιλήσουμε γι’ αυτά και να του εξηγήσουμε πώς να τα διαχειρίζεται π.χ αν νιώθει λύπη για κάποιο γεγονός που το στενοχώρησε σεβόμαστε το συναίσθημά του, δεν σπεύδουμε να το βοηθήσουμε να νιώσει χαρά, είναι σημαντικό να βιώνονται όλα τα συναισθήματα.


Μια δική μας εναλλακτική στάση θα ήταν να σταθούμε κοντά του και να του δώσουμε την ευκαιρία να μας μιλήσει εκείνο όποτε νιώσει έτοιμο. Η δική μας συμπεριφορά είναι παράδειγμα για τα παιδιά, αν βρεθούν σε μια αντίστοιχη περίπτωση θα θυμηθούν πως αντιδράσαμε και θα το επαναλάβουν.


Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά απομακρύνονται από έννοιες όπως το σχολικό μπουλιγκ  έρχονται πιο κοντά στην αλληλοβοήθεια, στο μοίρασμα, στον υγιή ανταγωνισμό, στην αποδοχή της διαφορετικότητας και δημιουργούν βαθύτερες και πιο ουσιαστικές σχέσεις και σε μεγαλύτερες ηλικίες.




Πώς μπορεί να διδαχθεί η ενσυναίσθηση μέσα σε μια σχολική τάξη;


Καταρχάς, διδάσκοντας στα παιδιά κοινωνικές δεξιότητες και τον κατάλληλο τρόπο να τις χρησιμοποιούν. Τα παιδιά μαθαίνουν τις κοινωνικές δεξιότητες από εμάς και είναι απαραίτητες για τη ομαλή συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους.


Ο δάσκαλος της τάξης ενισχύει το ενδιαφέρον και την εκδήλωση της συμπάθειας μεταξύ των συμμαθητών διευκολύνοντας την επικοινωνία, τις ομαδικές δραστηριότητες και τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των συμμαθητών.


Η προσφορά είναι μια πολύ σημαντική αξία. Το παιδί μαθαίνει να προσφέρει αλλά του εξηγούμε γιατί το κάνει. Δεν πιέζουμε ποτέ το παιδί να προσφέρει ή να μοιραστεί πράγματα ή συναισθήματα χωρίς να το θέλει γιατί τότε η προσφορά χάνει την αξία της ως μια γλυκιά κίνηση από καρδιάς.


Μαθαίνουμε τα παιδιά να εκφράζουν με έναν αποδεκτό τρόπο τις ανάγκες τους χωρίς να ξεχνάνε ότι βρίσκονται μέσα σε μια ομάδα. Πρέπει να γνωρίζουν ωστόσο ότι έχουν και δικαιώματα που πρέπει να διεκδικούν. Οι ανάγκες και τα δικαιώματά μας εκφράζονται συνήθως με το «θέλω». Αυτή η λεξούλα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και ένταση μέσα σ ένα σπίτι μόνο με ένα παιδί , πόσο μάλλον σε μια τάξη που θα ακούγεται από πολλά διαφορετικά στόματα. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζονται οι κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούνται από όλους.


Η καλή και σωστή επικοινωνία όλων των μελών αυτής της μικρής κοινωνίας είναι το θεμέλιο για το χτίσιμο της ενσυναίσθησης.


Η επιβράβευση η οποία τονώνει την αυτοπεποίθηση και ενισχύει τις πρακτικές καλής συμπεριφοράς είναι ένας ακόμα τρόπος. Νιώθοντας το παιδί ότι έχει κερδίσει την εκτίμηση του δασκάλου μέσω του «μπράβο! ή του «συγχαρητήρια!» θα νιώσει υπερήφανο.


Ακόμα, τα παιχνίδια ρόλων, η αφήγηση ιστοριών ή η επινόηση ιστοριών μέσα από ερεθίσματα όπως εικόνες ή ακόμα και η φαντασία μας. Τα παιδιά μπορούν να αναλάβουν ρόλους από αυτές τις ιστορίες και μέσα από αυτούς να καταλάβουν πώς μπορούν να διαχειρίζονται διάφορες καταστάσεις και συναισθήματα.


                                                                                


Τέλος,  η επαφή με τη φύση είναι ένα μέσο για να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση. Παρακινούμε τα παιδιά να φυτέψουν και να φροντίσουν φυτά μέσα στην τάξη. Δεν παίρνουν απλώς ένα φυτό έτοιμο από κάποιο μαγαζί αλλά συμμετέχουν σε όλη τη διαδικασία ανάπτυξής του˙ του παρέχουν ήλιο, νερό, νιώθουν υπερήφανα για εκείνο και ταυτόχρονα δένονται μεταξύ τους καθώς έχουν καταφέρει κάτι από κοινού. Η επαφή με τη φύση και η ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε γύρω μας είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ενσυναίσθηση.


Αν έχετε παρατηρήσει ασυνήθιστες συμπεριφορές στα παιδιά όπως εγωκεντρισμός, πλήρη απουσία ενσυναίσθησης, προβλήματα στην έκφραση συναισθημάτων ή χρειάζεστε συμβουλές πάνω σ αυτό το θέμα θα ήταν χρήσιμο να επικοινωνήσετε με έναν ειδικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καλλιεργήσουμε αυτή την αρετή στα παιδιά και να μεγαλώσουμε ενήλικες με λιγότερο εγωιστικές συμπεριφορές και περισσότερες ουσιαστικές σχέσεις.


	Η εισαγωγή ημιστερεών και στερεών τροφών στη διατροφή ενός βρέφους ξεκινά κάπου στον 6ο μήνα, ανάλογα με τις ανάγκες του και τις συστάσεις του παιδιάτρου.				
/in  /by 
Read more