Επτά Bafta στη… δύναμη του συνόλου

/in /by

Γίνεται κάποιος να φύγει με επτά βραβεία από οποιαδήποτε απονομή και όμως να αισθάνεται κάποια –ελαφρά έστω– απογοήτευση; Πιθανόν, αν αυτός είναι ο Γιώργος Λάνθιμος, του οποίου «Η ευνοούμενη» κέρδισε προχθές περισσότερα κινηματογραφικά Bafta από οποιοδήποτε άλλο φιλμ, την ίδια ώρα όμως είδε τον μεγάλο ανταγωνιστή του στην οσκαρική κούρσα, Αλφόνσο Κουαρόν, να παίρνει τα δύο μεγαλύτερα «λάφυρα» της βραδιάς: Καλύτερη ταινία και σκηνοθεσία για το «Ρόμα», με τον Μεξικανό κινηματογραφιστή να ανεβαίνει συνολικά 4 φορές στη σκηνή για να παραλάβει ακόμη τα βραβεία φωτογραφίας (την έχει επιμεληθεί ο ίδιος) και καλύτερου μη αγγλόφωνου φιλμ. Από την άλλη, ο Λάνθιμος είναι βεβαίως εξίσου μεγάλος νικητής. Απλώς η επιτυχία της δικής του ταινίας, όπως φάνηκε και στην τελετή απονομής της Κυριακής, επαφίεται περισσότερο στη δύναμη του συνόλου. Αυτό περιλαμβάνει το επίσης βραβευμένο πρωτότυπο σενάριο των Ντέμπορα Ντέιβις και Τόνι Μακ Ναμάρα κι ακόμη τους σχεδιαστές κοστουμιών και σκηνικών, που είναι σχεδόν σίγουρο πως θα τιμηθούν και στα Οσκαρ. Φυσικά και το υπέροχο τρίο των πρωταγωνιστριών του. Η Ρέιτσελ Βάις θα μπορούσε άνετα να μοιραστεί το Bafta της του Β΄ γυναικείου ρόλου με την Εμα Στόουν, όμως καμία δεν συγκρίνεται με τη «βασίλισσα» Ολίβια Κόλμαν.

 

Η Βρετανίδα ηθοποιός παρέλαβε μέσα σε γενική αποθέωση το βραβείο της, δηλώνοντας με ευτυχισμένη βεβαιότητα πως θα… μεθύσει για τα καλά μαζί με τους υπόλοιπους στη συνέχεια της βραδιάς.

 

Εκτός από τον Αλφόνσο Κουαρόν, που όπως είπαμε μοιάζει πια να κλειδώνει μερικά από τα δικά του Οσκαρ, υπάρχουν και 1-2 άλλοι που πλέον αρχίζουν να προβάρουν ευχαριστήριους λόγους για την τελετή της 24ης Φεβρουαρίου. Ενας είναι πιθανότατα ο Ράμι Μάλεκ, ο οποίος, αν και «εντός έδρας», κέρδισε το Bafta του Α΄ ανδρικού ρόλου για την επιτυχημένη ενσάρκωση του Φρέντι Μέρκιουρι στο «Bohemian Rapsody». Το ίδιο και ο υπέροχος Μαχερσάλα Αλι για τον δεύτερο –που είναι όμως σαν πρώτος– ρόλο του στο «Πράσινο βιβλίο».

 

Σχετικά προβλέψιμα λοιπόν, αλλά και δίκαια, τα φετινά βρετανικά κινηματογραφικά βραβεία, από τα οποία προφανώς δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα σχετικά πολιτικά σχόλια. Αρκετοί εξ όσων ανέβηκαν στη σκηνή μίλησαν για το Brexit, με τον Αντι Σέρκις να λέει –παρουσιάζοντας το μουσικό Bafta– πως «ταινία χωρίς μουσική είναι σαν τη Βρετανία δίχως την Ευρώπη», ενώ άλλοι τόνισαν τη σημασία των κινηματογραφικών συνεργασιών με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Επόμενος σταθμός πλέον για όλο τον λαμπερό θίασο του παγκόσμιου σινεμά, το Dolby Theater του Λος Αντζελες.

 

Πηγή: www.kathimerini.gr

Κείμενο: Αιμίλιος Χαρμπής

Οι αμερικανοί μοντέρ βραβεύουν την «Ευνοούμενη»

/in /by

Η Αμερικανική Ένωση Μοντέρ απένειμε το βραβείο μοντάζ στον Γιώργο Μαυροψαρίδη, για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

Το βραβείο μοντάζ απένειμε στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Η Ευνοούμενη» (The Favourite) η Αμερικανική Ένωση Μοντέρ.

Το βραβείο δόθηκε στον Γιώργο Μαυροψαρίδη, έναν από τους πιο έμπειρους μοντέρ του ελληνικού κινηματογράφου ο οποίος εδώ και 15 χρόνια είναι συνεργάτης του Γ. Λάνθιμου.

Η βράβευση του Γ. Μαυροψαρίδη από την Αμερικανική Ένωση Μοντέρ τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο Όσκαρ μοντάζ το οποίο η ταινία διεκδικεί. Ο Μαυροψαρίδης είναι ο πρώτος Έλληνας μοντέρ που έχει προταθεί για Όσκαρ.

Η τελετή απονομής των βραβείων θα γίνει στις 24 Φεβρουαρίου στο Λος Άντζελες και η «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου είναι υποψήφια σε 10 κατηγορίες.

Με ανακοίνωσή του το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού συνεχάρη τον Γιώργο Μαυροψαρίδη για την επιτυχία του.

Κείμενο: Γιάννης Ζουμπουλάκης

Πηγή: www.tovima.gr

Τέσσερις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε το 2019

/in /by

Συνεργασία και εξωστρέφεια

Η θεατρική σεζόν που έρχεται χαρακτηρίζεται από την τάση των συνεργασιών αλλά και από το κλίμα εξωστρέφειας των νέων θιάσων. Μια δυναμική γενιά νέων καλλιτεχνών που δημιουργεί θέατρο με διεθνείς όρους, συνυπάρχει με καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες αλλά και ξένους δημιουργούς που «πειράζουν» εμβληματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.  Εν αναμονή ανακοινώσεων του συνολικού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών οι παραστάσεις πιθανότατα να ξεπεράσουν τις χίλιες.

Η θεατρική πραγματικότητα στην Αθήνα για το 2019 μοιάζει ενδιαφέρουσα αλλά όχι συνταρακτική. Τέσσερις παραστάσεις όμως, αναμένεται να τραβήξουν το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού για την χρονιά που έρχεται.

Μπομπ Γουίλσον στην Επίδαυρο

θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 21 και 22 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια παράσταση που φωτίζει τον μύθο του Οιδίποδα, με έντονη συναίσθηση του πόσο επίκαιρος παραμένει. Με μια συνύπαρξη Ελλήνων και ξένων ηθοποιών

Ο κορυφαίος δημιουργός ακολουθεί την ιστορία του Οιδίποδα χρονολογικά, χωρίς να συμπίπτει απολύτως με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, από τη στιγμή της γέννησής του και της εγκατάλειψής του ως βρέφους, μέχρι τη στιγμή της τύφλωσής του, αφού έχουν προηγηθεί οι φρικτές αποκαλύψεις: από το πρώτο φως της ζωής στο τελευταίο φως που αντικρίζει. Δύο «μάρτυρες», ένας άντρας και μια γυναίκα, μας μεταφέρουν αυτά που βλέπουν, τον βίο και την πολιτεία του Οιδίποδα, σαν να μιλάνε διαμέσου των αιώνων.

Ο  Ίβο βαν Χοβε στην Επίδαυρο

Ένας ακόμη σπουδαίος θεατρικός σκηνοθέτης ο Ίβο βαν Χόβε θα παρουσιάσει στην Επίδαυρο την παράσταση  στις 26 και 27 Ιουλίου. Ο Ίβο βαν Χόβεξανασυναντιέται με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ με μια νέα μεγάλη τοιχογραφία, που συνδέεται αυτή τη φορά με την οικογένεια των Ατρειδών.

Για πρώτη φορά, ο πιο παλιός θίασος εν ενεργεία στον κόσμο θα παίξει στο μοναδικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο Βέλγος σκηνοθέτης συναρθρώνει εδώ δυο κείμενα του Ευριπίδη που αφηγούνται την ιστορία της Ηλέκτρας και του Ορέστη στη συνέχειά της ή το πώς δυο αδέρφια ξαναβρίσκονται και συμμαχούν για να εκδικηθούν τη μητέρα τους, Κλυταιμνήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο.

Ο Κρίστιαν Λούπα στην Στέγη του ιδρύματος Ωνάση

Ο Πολωνός Κρίστιαν Λούπα φέρνει στην Αθήνα και στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τη δική του εκδοχή για τη δίκη του Κάφκα στις 6 Μαρτίου 2019.

Ο Κρίστιαν Λούπα επαναστατεί ενάντια στην καφκική πραγματικότητα της χώρας του.

Ηθοποιοί απολύονται, σκηνοθέτες αποχωρούν, πολυαναμενόμενες παραστάσεις λογοκρίνονται. Και ο Κρίστιαν Λούπα –θύμα των πρακτικών που έπληξαν το ιστορικό TeatrPolski του Βρότσλαβ– καταφεύγει στην προφητική δυστοπία που απηχεί τον παράλογο κόσμο μας. «Είμαι εγώ. Εμείς είμαστε οι συλληφθέντες.» Η κραυγή του Πολωνού σκηνοθέτη για τα φαινόμενα λογοκρισίας που πληθαίνουν στην πατρίδα του κορυφώνεται σε μια πεντάωρη παράσταση, η οποία συνιστά υπαρξιακή εμπειρία. Μαύρες ταινίες σφραγίζουν τα στόματα των δεκαεπτά πρωταγωνιστών του, που καταγγέλλουν την καταπάτηση της ελευθερίας έκφρασης, την κρατική διαφθορά, τη συντριβή του πολίτη σε μια καφκική χώρα.

Νέο ελληνικό μιούζικαλ στο Εθνικό Θέατρο

Το Εθνικό θέατρο ανεβάζει στην σκηνή Νίκος Κούρκουλος το μουσικοθεατρικό έργο των Γεράσιμου Ευαγγελάτου& Θέμη Καραμουρατίδη με τίτλο Απλή Μετάβαση.

Η Απλή Μετάβαση είναι ένα πρωτότυπο μιούζικαλ ο κείμενο του οποίου υπογράφει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ένας από τους πιο ανήσυχους σύγχρονους δημιουργούς, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο νέος Μίνως Θεοχάρης. Συνεργάζονται με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη κι έναν ξεχωριστό μικτό θίασο, ηθοποιών και τραγουδιστών.

Κυριακή πρωί, Άνοιξη του 2017, στον Διεθνή Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος». Λίγο μετά την ενεργοποίηση του Brexit, με τον φόβο των κλειστών συνόρων και την απειλή μιας χαμένης τελευταίας ευκαιρίας για απόδραση. Οκτώ πρόσωπα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, αποφασισμένα να εγκαταλείψουν την Ελλάδα για ένα αβέβαιο μέλλον στην Αγγλία, μοιράζονται τις ιστορίες, τους φόβους και την ανασφάλειά τους. Η πτήση καθυστερεί, και όλοι τους έχουν αρκετό χρόνο για να γνωριστούν, να εξομολογηθούν τις σκέψεις τους, να αναπολήσουν, να επανεξετάσουν την απόφαση τους.

Η πρεμιέρα της παράστασης είναι στις 15 Φεβρουαρίου.

Πηγή: www.athina984.gr

Γιώργος Λάνθιμος: Με το βλέμμα πλέον στα Όσκαρ

/in /by

Η πρώτη κωμωδία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου, η νέα «φόρμα» που συστήνει κι ο δρόμος προς τα Όσκαρ για εκείνον και τις υπέροχες πρωταγωνίστριές του.

 

 

 

 

 

 

 

 

Τι κι αν ο Γιώργος Λάνθιμος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον αγώνα δρόμου στο μοντάζ ώστε η νέα του ταινία The Favourite να συμπεριληφθεί στο 71ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Κανών που διεξήχθη από τις 8 ως τις 19 Μαΐου 2018 στην Κρουαζέτ; Ο 45χρονος Έλληνας σκηνοθέτης … πήρε το αίμα του πίσω στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας κερδίζοντας με την ταινία του αυτή το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, ενώ η πρωταγωνίστριά του, Ολίβια Κόλμαν, κατέκτησε το βραβείο του Φεστιβάλ για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία δηλώνοντας κατά τη βράβευσή της: «Αποτελεί τιμή για μένα ότι το Φεστιβάλ Βενετίας ερωτεύθηκε το έργο μας».

 

 

Από τις ταινίες που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ, το The Favourite παίρνει, πλέον, από τη Βενετία το χρίσμα για να πέσει με τα μούτρα στην οσκαρική κούρσα. Στο ρόλο της Βασίλισσας Άννας της Αγγλίας και με ένα ρόλο γραμμένο και σκηνοθετημένο πάνω στη λεπτή γραμμή της καρικατούρας και της μελαγχολίας μιας μοναχικής γυναίκας, η Ολίβια Κόλμαν βρίσκεται επίσης καθ’ οδόν προς τις οσκαρικές υποψηφιότητες με το ενδεχόμενο να διεκδικήσει Οσκαρ Α΄ ή Β΄ Γυναικείου Ρόλου με τη συμπρωταγωνίστριά της, ΄Εμα Στόουν, να διεκδικήσει λογικά επίσης Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Ως έξοχη επίσης έχει χαρακτηριστεί και η τρίτη της παρέας, ΡέιτσελΒάιζ.

Αυτή η ταινία είναι η πρώτη κωμωδία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου, μια καυστική ματιά πάνω στην ιστορία της βρετανικής βασιλείας. Είναι επίσης και η πρώτη ταινία με την οποία ο Ελληνας σκηνοθέτης – που, σημειωτέον, υπήρξε μέλος της δημιουργικής ομάδας η οποία σχεδίασε την έναρξη και τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004 – σταδιακά ξεφεύγει από τη φόρμα με την οποία πρωτοσυστήθηκε, το «weird» σινεμά. Η γραφή του συνεχίζει να είναι σαφής και ξεκάθαρη κι οι ιστορίες του να παραμένουν σκοτεινές και δυσοίωνες, αλλά ταυτόχρονα μεταμορφώνονται σε κάτι περισσότερο οικείο, πολύ πιο φιλόξενο για το ευρύ κοινό.

Λίγα λόγια για την υπόθεση – στο «σύμπαν» ενός γυναικείου μυαλού

 

 

Στις αρχές του 18ου αιώνα, η Αγγλία βρίσκεται σε πόλεμο με τους Γάλλους. Σε κάθε περίπτωση, οι αγώνες πάπιας και η κατανάλωση ανανά παραμένουν δημοφιλή «σπορ» ανάμεσα στους γαλαζοαίματους. Η εύθραυστη Βασίλισσα Αν (ΟλίβιαΚόλμαν) καταλαμβάνει τον θρόνο και η στενή της φίλη Σάρα (ΡέιτσελΒάις) κυβερνά τη χώρα στη θέση της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει για την υγεία της Αν. Οταν μια νέα υπηρέτρια, η Αμπιγκέιλ (Εμα Στόουν), φτάνει στο παλάτι γίνεται αμέσως η αγαπημένη της Σάρα. Η Σάρα την παίρνει υπό την προστασία της και η Αμπιγκέιλ βρίσκει μια ευκαιρία να επιστρέψει στις αριστοκρατικές της ρίζες. Καθώς οι τακτικές του πολέμου καταναλώνουν όλο τον χρόνο της Σάρα, η Αμπιγκέιλ παίρνει τη θέση της Σάρα ως η πιο στενή φίλη της Βασίλισσας. Η φιλία τους της δίνει την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα τις φιλοδοξίες της και δεν θα αφήσει καμία γυναίκα, κανέναν άντρα και καμία πολιτική να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο της…».

 

Γράφει το Flix για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου: «Κι αν σε άλλες ταινίες ψάχνουμε την καρδιά, στις ταινίες του Λάνθιμου υπερισχύει πάντα ο εγκέφαλος. Το Favourite μοιάζει με κύβο του Ρούμπικ που έχει στηθεί με ευφυΐα και ρίσκο. Ή, ακόμα πιο ταιριαστά, φαντάζει με κινηματογραφική σκακιέρα όπου τρεις βασίλισσες μας παρασύρουν στο σασπένς του τελικού ματ. Κι αν το δικό του χέρι σαφέστατα μετακινεί τα πιόνια, οι τρεις γυναίκες του στέκονται αυτόφωτα γοητευτικές – σύνθετες, σαρδόνιες, υπέροχες, απεχθείς, εύθραυστες, απάνθρωπες, ανελέητες, πονεμένες, εφιαλτικές, larger-than-life. Αστείες.

 

Η Εμα Στόουν είναι υπέροχη σ’ έναν ρισκέ ρόλο που τη θέλει πολύ διαφορετική, γκροτέσκα και τολμηρή και, για αυτό, ίσως ξανά οσκαρική. Η ΡέιτσελΒάις στέκεται ισοδύναμα δίπλα της και παραδίδει μία κόντρα-ερμηνεία από τον Αστακό – βγάζει μία αρσενική σχεδόν ενέργεια, μία σατανικά δυναμική περσόνα. Η συγκλονιστική ηθοποιός της ταινίας όμως (θα της δίναμε από τώρα το Οσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου) είναι αναμφίβολα η ΟλίβιαΚόλμαν. Ερμηνεύει τη Βασίλισσα Αννα με μία αφοπλιστική γκάμα εκφραστικών μέσων: τη γυναικεία ανασφάλεια, την ασχήμια, την αρρώστια με μια αξιολάτρευτη παιδικότητα. Τη ζήλια, την τοξικότητα, την κατάχρηση εξουσίας, με αφοπλιστική κακία.

Μία παραμορφωμένη καυστική ματιά στην ιστορία της βρετανικής βασιλείας – στα καπρίτσια των λίγων και την επιρροή τους στο μέλλον των λαών. Μία σαρκαστική διατριβή στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Μαθήματα βρετανικής ιστορίας με μία Ολα για την Εύα διάσταση – αυτή είναι η πρώτη κωμωδία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου. Και του πάει πολύ».

Η πρώτη αφίσα της νέας ταινίας του Λάνθιμου

 

 

Η πρώτη αφίσα της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου κυκλοφόρησε εν όψει της πρεμιέρας στις 23 Νοεμβρίου 2017 στις αμερικανικές αίθουσες από τη Fox Search light – σε σενάριο όχι δικό του και του στενού συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου, αλλά των Ντέμπορα Ντέιβις και Τόνι Μακ Ναμάρα «προδίδοντας» τα πρώτης γραμμής ονόματα με τα οποία συνεργάστηκε σ’ αυτήν.

Μια ήδη πλούσια συλλογή βραβείων

 

Οπως ίσως γνωρίζουν άπαντες, αυτό το βραβείο προστίθεται σε μια ήδη πλούσια συλλογή του Γιώργου Λάνθιμου.

 

Το 2009, η ταινία του Κυνόδοντας κέρδισε το βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα (PrixUnCertainRegard) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Στις 25 Ιανουαρίου 2011 ανακοινώθηκε πως ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2010. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Osella Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία Αλπεις, ενώ το 2015 με το Βραβείο Κριτών του Φεστιβάλ Καννών για την ταινία Ο Αστακός.

Τα βραβεία του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ Βενετίας

Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για νέο ηθοποιό: ΜπεϊκάλιΓκανάμπαρ, The Nightingale

 

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής:  The Nightingale της Τζένιφερ Κεντ

 

Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου: Τζόελ και ΙθανΚοέν, The Ballad of Buster Scruggs

 

Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: ΓουίλεμΝταφό, At Eternity’s Gate του ΤζούλιανΣνάμπελ

 

Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Ολίβια Κόλμαν, The Favourite του Γιώργου Λάνθιμου

 

Αργυρό Λιοντάρι Σκηνοθεσίας: Ζακ Οντιάρ The Sister’s Brothers

 

Αργυρό Λιοντάρι Μεγάλο Bραβείο της Eπιτροπής: The Favourite του Γιώργου Λάνθιμου

 

Χρυσό Λιοντάρι: Roma, Αλφόνσο Κουαρόν

 

φωτο: Getty Images, REUTERS, FOX SEARCH LIGHT PICTURES

 

www.thetoc.gr

 

ROMA ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

/in /by

ROMA ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Roma του Αλφόνσο Κουαρόν

Το αριστούργημα του Αλφόνσο Κουαρόν, μια επιστολή αγάπης και μνήμης στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν και την ταραγμένη χώρα, μέσα και έξω από τους τοίχους του σπιτιού του. Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Το «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν είναι η πρώτη ταινία παραγωγής Netflix που βγαίνει στις αίθουσες, μία μέρα πριν την πρεμιέρα της στη streaming πλατφόρμα.

Μετά το «Gravity» και τα Οσκαρ, ο (άλλος) σπουδαίος Μεξικανός αφιερώνει ένα αριστούργημα στο χρόνο, στις γυναίκες και στην πόλη του, γεμάτο από τις δικές του «ανοχύρωτες» αναμνήσεις.

Ενα δάπεδο από μεγάλες πλάκες: το νερό που το ξεπλένει έρχεται ορμητικό, χωρίς να βλέπουμε ούτε το πρόσωπο, ούτε τα χέρια που το ρίχνουν. Καθώς το νερό έρχεται και φεύγει, πάνω του καθρεφτίζεται, σε αντανάκλαση, ένα σπίτι, ένα μπαλκόνι, ένα κομμάτι ουρανού, ένα αεροπλάνο. Ερχεται και φεύγει. Ξανά.

Το «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν είναι μια ταινία ασπρόμαυρη κι αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Οι αναμνήσεις του σκηνοθέτη από το Μέξικο Σίτι του ’71, από τη γειτονιά του που λεγόταν Ρόμα, αποτυπώνονται ως ανάμνηση, μ’ ένα απόλυτα εστέτ ύφος, σε μια νέα ερμηνεία του νεορεαλισμού. Ενα καινούριο σινεμασκόπ (ένα δικής του έμπνευσης 65mm), ψηφιακό και μοντέρνο. Χωρίς εντάσεις, χωρίς έντονα κοντράστ, με απαλό φως που όμως διαπερνά πρόσωπα και πράγματα. Είναι οι αναμνήσεις του κι οι γυναίκες που τις διαμόρφωσαν.

Σ’ ένα μεσοαστικό σπίτι τη «νέα» δεκαετία του ’70, η ζωή κυλά με τη φούρια της καθημερινότητας. Ο γιατρός μπαμπάς και η (με σπουδές βιοχημείας) οικοκυρά μαμά βιώνουν το χωρισμό τους, αλλά συγκαλυμμένα, μυστικά. Τα τέσσερα παιδιά και η γιαγιά αναπληρώνουν το θόρυβο, τις ταραχές και τα παιχνίδια. Ολα περνούν από τα χέρια κι από τα μάτια της Κλέο, της μιας από τις δυο υπηρέτριες του σπιτιού. Πιτσιρίκα κι η ίδια, στα πρόθυρα ενός αρραβώνα ίσως, φροντίζει για όλα και για όλους, παρηγορεί, αγκαλιάζει, φέρνει φαγητά, μαζεύει το τραπέζι και τα ρούχα, καθαρίζει, παρατηρεί. Κανείς δεν παρατηρεί την ίδια την Κλέο, παρά μόνο η κάμερα κι εμείς.

Για ώρα ο Κουαρόν ξεδιπλώνει την ταινία του υπερβολικά ήσυχα. Επίπεδα, ασήμαντα καθημερινά πράγματα σκεπάζουν μια ένταση που σιγά-σιγά, αδιόρατα αλλά καθηλωτικά, αυξάνεται με οικείες αφορμές. Η ετοιμόρροπη αυτοσυγκράτηση της Σοφία, της κυρίας του σπιτιού. Τα πείσματα των μικρών. Η αυλή που γεμίζει με τα κακά του σκύλου που δεν βγαίνει βόλτα: ποιος και πότε θα τα πατήσει; Κι ο φίλος της Κλέο, θα της δώσει ποτέ τη σημασία που αξίζει;

Για να συνδεθεί αυτή, η αδιόρατη, υπόγεια ένταση, σ’ ένα συναισθηματικό ποτάμι που θα οδηγήσει στο δεύτερο μέρος και στο φινάλε της ταινίας. Χωρίς υπερβολές, μόνο με αλήθεια. Για την αγαπημένη μεσοαστική τάξη που ποτέ δεν κοίταξε, πραγματικά, όσα συνέβαιναν γύρω της, πασχίζοντας να συντηρήσει τον τρόπο ζωής της χωρίς ανατροπές. Σαν το μεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο που, ξεκάθαρα, δεν χωρά να περάσει από την πόρτα του γκαράζ του σπιτιού και τραυματίζεται κάθε φορά, σε μια πεισματική προσπάθεια. Σαν τα αεροπλάνα που ταξιδεύουν στον ουρανό και κανείς, ποτέ, δεν αναρωτιέται πού πηγαίνουν. Σαν τις αφίσες στους δρόμους που φωνάζουν εναντίον του Ετσεβερία, που κανείς δεν τις προσέχει, λίγες μέρες πριν τη σφαγή του Κόρπους Κρίστι που η οικογένεια θα δει, φυσικά, από το παράθυρο.

Αυτό το σχεδόν σιωπηλό (και γι’ αυτό εκκωφαντικό) πολιτικό σχόλιο, ο Κουαρόν το στολίζει απολαυστικά, με μια εκπληκτική αναπαράσταση εποχής, όχι νοσταλγική, αλλά γεμάτη ζωντάνια. Χωρίς κατηγορώ, μόνο με μια παραδοχή της ταξικής αδικίας και μεγάλα αποθέματα αγάπης. Με ποπ αναφορές, από το soundtrack του «Jesus Christ, Super Star» που ακούει η οικογένεια στη γιορτή των Χριστουγέννων, μέχρι την «Ασύλληπτη Απόδραση» του Λουί ντε Φινές που παίζει το σινεμά, μέχρι τη χαριτωμένη, αυτοαναφορική (ας του την επιτρέψουμε, οριακά), σκηνή που τόσο θυμίζει τον… Τζορτζ Κλούνεϊ και το «Gravity».

Ταυτόχρονα, αυτή είναι μια ταινία – ωδή στη γυναικεία φύση, τη δύναμή της, την αντοχή και την προσαρμοστικότητά της. «Ό,τι και να σου πουν, εμείς οι γυναίκες είμαστε πάντα μόνες,» θα βάλει ο Κουαρόν τη μία ηρωίδα του να λέει στην άλλη. Και γι’ αυτό, για να τιμήσει την καθοριστική μοναξιά τους, τους χτίζει ένα περήφανο μνημείο μ’ αυτή την ταινία.

Οπως όλοι οι σπουδαίοι σκηνοθέτες, έτσι κι ο Κουαρόν κάνει πάντα την ίδια ταινία, ασχολείται με διαφορετικές περιβολές των ίδιων σκέψεων, για τη μοναξιά του ανθρώπου μέσα στο σύνολο, για τα προσωπικά όρια και πώς μπορεί κανείς να τα υπερβεί. Το ίδιο κάνει και στο «Ρόμα», αλλά, αυτή τη φορά, με μεγάλη αυτογνωσία, ειλικρίνεια και ηρεμία. Και μια συγκινητική υπενθύμιση, ότι δεν χρειάζεται να κοιτάς τα αεροπλάνα στην αντανάκλασή τους στο δάπεδο, μπορείς απλώς να κοιτάξεις ψηλά, στον ουρανό.

Flix

happy 2019

Ψυχρός Πόλεμος (Cold War) του Πάβελ Παβλικόφσκι

Επιστρέφοντας στο ασπρόμαυρο τετράγωνο κάδρο της «Ida», ο Πάβελ Παβλικόφσκι μεταφέρει το βάρος του «Ψυχρού Πολέμου» σε μια ερωτική ιστορία που αντηχεί σαν ένα μελαγχολικό τραγούδι. Ακόμη και όταν χάνει στροφές, δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς. Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών για μια σπαρακτική ιστορία αγάπης που διατρέχει τη σύγχρονη ιστορία της Πολωνίας. Επίσημη υποβολή της Πολωνίας για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Αν αυτό που περιμένει κάποιος να διαβάσει από μια κριτική για τη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι είναι κατά πόσο ο Πολωνός σκηνοθέτης στέκεται στο ύψος της τεράστιας επιτυχίας του «Ida», η απάντηση είναι θετική, όσο κι αν ο «Ψυχρός Πόλεμος» είναι μια πιο ψυχρή, πιο μελαγχολική και πιο ελλειπτική ταινία, εμπνευσμένη και αφιερωμένη στην ιστορία των ίδιων των γονιών του σκηνοθέτη.

Στη μεταπολεμική Πολωνία, η Ζούλα επιλέγεται για τη φωνή της σε μια χορωδία παραδοσιακής μουσικής που γρήγορα θα γίνει όργανο για την διάδοση των ιδανικών του κομμουνισμού. Εκεί θα γνωρίσει τον Βίκτορ, έναν μποέμ πιανίστα που την ξεχωρίζει αμέσως για το ταλέντο και το ταμπεραμέντο της και θα τον ερωτευτεί παράφορα. Το ίδιο κι αυτός. Οχι όμως τόσο ώστε να την πάρει μαζί του, όταν σχεδιάζει να φύγει για το Παρίσι και να γίνει μέλος μιας παρέας ποιητών και καλλιτεχνών. Η Ζούλα θα τον ακολουθήσει και θα προσπαθήσει να ζήσει μαζί του το όνειρο μια άλλης ζωής, μέχρι που πρώτη αυτή μετά από χρόνια θα επιστρέψει στην Πολωνία, χωρίς τον Βίκτορ, σε μια αλληλουχία διαδρομών μέσα και έξω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα που θα σημαδευτούν ανεξίτηλα από το παράδοξο της σχέσης τους – μια σχέση παράφορου πάθους, ζήλειας, περιφρόνησης και ψυχρότητας.

Αν ο Πάβελ Παβλικόφσκι ήθελε να μεταφέρει όλη την ταραγμένη, παράλογη, στιγματισμένη από μικρές και μεγάλες τραγωδίες ιστορία του Ψυχρού Πολέμου μέσα στην ερωτική ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, το κάνει με τον ωραιότερο τρόπο καθώς το ασπρόμαυρο τετράγωνο κάδρο που αγαπήθηκε τόσο στην «Ida» γίνεται και εδώ ο περιορισμένος, ασφυκτικός, μαζί ρομαντικός και όμως κλειστοφοβικός χώρος μέσα στον οποίο η Ζούλα και ο Βίκτορ θα ανακαλύψουν πως, ενώ δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, είναι αδύνατον να ζήσουν χωριστά.

Με το ένα πόδι στην κομμουνιστική Πολωνία του σταλινισμού, της φολκλόρ προπαγάνδας και της βίαιης ενηλικίωσης και με το άλλο στο Παρίσι της τζαζ, του ελεύθερου σεξ, των ποιητών και της βίαιης δεύτερης ενηλικίωσης, η Ζούλα και ο Βίκτορ νιώθουν και είναι ξένοι όχι μόνο στις χώρες που θα περιπλανηθούν κάθε φορά για να συναντήσουν ο ένας τον άλλον αλλά και μέσα στις «χώρες» που ορίζουν τη σχέση τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Κατακερματισμένοι ανάμεσα στις επιθυμίες τους, όσα θα ήθελαν να έχουν και όσα πρέπει να θυσιάσουν για να νιώσουν ευτυχισμένοι, μοιάζουν και οι δύο σαν δύο άνθρωποι που πρέπει κάθε φορά να μάθουν να ζουν μαζί από την αρχή.

Ο Παβλικόφσκι τους ακολουθεί μέσα σε ένα διάστημα 15 χρόνων – από το 1949 μέχρι και τα μισά των 60s, αφήνοντας την ιστορία τους να κυλάει ελλειπτικά, άλλοτε με λεπτομέρεια στις συναισθηματικές τους διακυμάνσεις και άλλοτε κι αυτός ψυχρά, σαν αυτός ο πόλεμος του τίτλου να διαδραματίζεται ακόμη και όταν δεν υπάρχει πια τίποτ’ άλλο να πεις και να τραγουδήσεις για το χρόνο που χάνεται, την αγάπη που πάντα επιστρέφει και μια Ενωση που στηρίχθηκε πάνω στην αρχέγονη έννοια του χωρισμού. Οσο τους κατηγορεί γι’ αυτό που κάνουν ο ένας στον άλλον, άλλο τόσο τους αγαπά γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν μαζί και όσο τους θέλει να λειτουργούν σαν σύμβολα μιας ολόκληρης εποχής, άλλο τόσο τους δίνει συνεχώς τα χαρακτηριστικά δύο υπαρκτών ανθρώπων που ζουν το δικό τους γοητευτικό, μελαγχολικό, ασπρόμαυρο «La La Land».

Με δύο ηθοποιούς που νιώθεις ότι θέλουν – και θα το κάνουν στην τελική σκηνή – να σπάσουν το κάδρο και να βγουν εκτός (τη σαρωτική Τζοάνα Κούλιγκ και τον εσωστρεφή σαν χολιγουντιανό σταρ μιας άλλης εποχής Τόμας Κοτ) και με κάθε σκηνή της ταινίας του να πρέπει να χωρέσει την πικρή επίγευση μιας ολόκληρης ζωή, ο Παβλικόφσκι ολοκληρώνει με τον «Ψυχρό Πόλεμο» ακόμη μια σπουδή ακρίβειας πάνω στο παρελθόν της ίδιας του της χώρας και μαζί ένα ατελές, αλλά στην ολότητά του συγκλονιστικό μικρό φιλμ για έναν μεγάλο έρωτα.

 

Πηγή: www.flix.gr

Βαν Γκογκ. Ο κορυφαίος ζωγράφος που ερωτεύτηκε την πρώτη του ξαδέρφη…

/in /by

Βαν Γκογκ. Ο κορυφαίος ζωγράφος που ερωτεύτηκε την πρώτη του ξαδέρφη, έκοψε το αριστερό του αυτί μετά από καβγά με φίλο του και όσο ζούσε πούλησε μόλις ένα πίνακα…

Η ειλικρίνεια και η ευαισθησία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τη συντηρητική οικογένειά του. Αγαπούσε με πάθος και αδυνατούσε να ακολουθήσει τις τυπικότητες και τους «καθωσπρεπισμούς» της κοινωνίας. Όσο ζούσε ήταν ένας ασήμαντος ζωγράφος και αυτοκτόνησε απογοητευμένος, σε ηλικία 37 ετών.

Γεννήθηκε στην Ολλανδία στις 30 Μαρτίου του 1853 και ήταν ο μεγαλύτερος από τα οκτώ αδέλφια του. Η υπηρέτρια της οικογένειας τον περιέγραψε ως «ένα περίεργο, απόμακρο παιδί που έμοιαζε πιο πολύ με γέρο άντρα». Ήταν σαν ξένος μέσα στην οικογένειά του, παραμελημένος από τους γονείς και τα αδέρφια του. Ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να συνδεθεί ψυχολογικά ήταν ο αδερφός του, Θίο, στον οποίο βασίστηκε οικονομικά όλη του τη ζωή. Σε ηλικία 16 ετών βρήκε δουλειά ως έμπορος τέχνης, αλλά η καριέρα του ως πωλητής ήταν πολύ σύντομη.

Η ειλικρίνειά του δεν του επέτρεπε να πει ανακρίβειες ή ψέματα για να κάνει μια πώληση και συνήθως κατέληγε να δίνει την αφιλτράριστη άποψή του για το έργο. Έγραψε στην αδερφή του, Γουιλελμίνα: «Οι γκαλερί είναι υποχείρια όσων έχουν τα χρήματα. Μόλις το ένα δέκατο όλων των αγοραπωλησιών έχουν σχέση με την πραγματική τέχνη».

Ο ζωγράφος το 1873. WikimediaCommons…

Απέτυχε σε όλες τις δουλειές που προσπάθησε να κάνει και σε ηλικία 24 ετών, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και να σπουδάσει θεολογία σε μια κατώτερη σχολή που τον δέχθηκε, ώστε να γίνει κληρικός. Έγινε κήρυκας σε ένα χωριό ανθρακωρύχων στο Βέλγιο, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Ήταν τέτοια η συμπόνοια του για τους φτωχούς ανθρακωρύχους, που τους έδινε τα ρούχα και τα τρόφιμα τα οποία του έστελνε η οικογένεια του. Οι κακουχίες των χωρικών του φαίνονταν άδικες. Τότε αρχίζει να ζωγραφίζει πίνακες με κοινωνικό περιεχόμενο και σταδιακά η πίστη του στο Θεό εξασθένησε. Για ακόμα μία φορά, ο Βαν Γκογκ εγκατέλειψε μία δουλειά που δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία του και επέστρεψε στους γονείς του, με το ηθικό πεσμένο.

Την ίδια περίοδο, οι γονείς του φιλοξενούσαν την πρώτη ξαδέρφη του Κι Βος, που δεν είχε γνωρίσει ξανά ο Βαν Γκογκ. Ο ζωγράφος την ερωτεύτηκε και με τη συνηθισμένη ειλικρίνειά του, της εξέφρασε τα συναισθήματά του. Η κοπέλα όχι μόνο δεν τα ανταπέδωσε, αλλά συγκλονίστηκε από την ανηθικότητα του ξαδέρφου της, που τόλμησε να έχει ερωτικά συναισθήματα για μία τόσο κοντινή συγγενή του. Παρά την απόρριψη της Βος, ο Βαν Γκογκ δεν το έβαλε κάτω και την επισκέφτηκε πολλές φορές στο σπίτι της. Ο πατέρας της έλεγε πάντα ότι η Βος έλειπε απ’ το σπίτι, αλλά ο Βαν Γκογκ ήταν πεπεισμένος ότι του έλεγε ψέματα. Γι’ αυτό μία μέρα έσπρωξε δυνατά την πόρτα και μπήκε στο σπίτι. Όσο κι αν τον απειλούσαν, αρνούνταν να φύγει. Μες στην απελπισία του, ο Βαν Γκογκ έβαλε το χέρι του πάνω από ένα αναμμένο κερί και ζήτησε να μιλήσει στην Βος για όσο άντεχε τον πόνο. Ο πατέρας της Βος απλώς έσβησε το κερί. Η δραματική χειρονομία του ζωγράφου δεν ωφέλησε πουθενά. Η αγαπημένη του Κι Βος δεν έγινε ποτέ δική του. Όταν έμαθε και ο πατέρας του για τον αδιανόητο έρωτα, τον έδιωξε απ’ το σπίτι. Ο Βαν Γκογκ δεν πτοήθηκε.

Η επόμενη αγαπημένη του ήταν μία πάμφτωχη πόρνη, η Σιέν, που είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο Βαν Γκογκ τη φιλοξενούσε σπίτι του και τη συντηρούσε με τα ελάχιστα χρήματα που του έδινε ο αδερφός του, Θίο. Η κατατρεγμένη Σιέν, όπως και οι φτωχοί ανθρακωρύχοι, συγκίνησε τον Βαν Γκογκ που δημιούργησε ένα πίνακα προς τιμήν της, με τίτλο «Λύπη».

«Λύπη», Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1882. WikimediaCommons…

Σε ηλικία 27 ετών παρακολούθησε μαθήματα τα οποία σύντομα έληξαν αφού ή τσακώνονταν με τους καθηγητές ή τον απέβαλλαν. Το 1888, ο Βαν Γκογκ μετακόμισε στην πόλη Αρλ της Νότιας Γαλλίας και αφιερώθηκε στη ζωγραφική. Συγκατοικούσε με έναν άλλο ζωγράφο, τον ΠολΓκογκέν, με τον οποίο ο Βαν Γκογκ ανέπτυξε πολύ στενή φιλία. Οι δύο άντρες περνούσαν κάθε μέρα μαζί και η περίοδος ήταν μία από τις ευτυχέστερες της ζωής του Βαν Γκογκ. Όμως ο Γκογκέν δεν συμμεριζόταν τη χαρά του φίλου του. Το Δεκέμβριο του 1888 αποφάσισε να μετακομίσει, γιατί δεν άντεχε άλλο τις παραξενιές του. Στις 23 Δεκεμβρίου, ανακοίνωσε την απόφασή του στον Βαν Γκογκ και έφυγε απ’ το σπίτι για τη βραδινή του βόλτα. Ο Βαν Γκογκ τον ακολούθησε μες στο σκοτάδι, κουβαλώντας ένα ξυράφι. Ο Γκογκέν τον είδε, αλλά δεν αντέδρασε και ο Βαν Γκογκ επέστρεψε στο σπίτι. Ο Βαν Γκογκ ήταν μόνος στο σπίτι γιατί ο Γκογκέν αποφάσισε να περάσει τη νύχτα σε ξενοδοχείο, μέχρι να ηρεμήσει ο φίλος του. Όμως όσο περνούσαν οι ώρες, η οργή του ζωγράφου φούντωνε. Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι απ’ το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε με μία πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη.

Οι πατατοφάγοι (1885). WikimediaCommons

Την επόμενη μέρα, ο Γκογκέν γύρισε στο σπίτι και βρήκε τον Βαν Γκογκ ξαπλωμένο στο κρεβάτι, μες στα αίματα. Κάλεσε την αστυνομία, η οποία εξακρίβωσε ότι ο Βαν Γκογκ ήταν ζωντανός. Ο Γκογκέν μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε, πριν προλάβει να ξυπνήσει ο τραυματίας. Ο Βαν Γκογκ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και αφού ανάρρωσε, κλείστηκε σε ψυχιατρικό άσυλο με τη θέλησή του. Βρισκόταν σε έξαρση και έφτασε σε σημείο να ζωγραφίζει ένα πίνακα κάθε μέρα. Βγήκε μετά από δύο χρόνια, χωρίς να καταφέρει να αποκτήσει την ψυχολογική ισορροπία που ζητούσε. Ο Ολλανδός ζωγράφος μετά από συμπτώματα έντονης κατάθλιψης, αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα, στις 29 Ιουλίου 1890. Στις αρχές Ιουλίου του 1890, έστειλε γράμμα στον αδερφό του: «Νιώθω… αποτυχημένος. Αυτό είναι όλο. Νιώθω ότι αυτό είναι το πεπρωμένο μου και το αποδέχομαι. Δεν θα αλλάξει ποτέ».

Στις 27 του μήνα, ο Βαν Γκογκ αυτοπυροβολήθηκε, αλλά δεν πέθανε ακαριαία. Περπάτησε μέχρι το σπίτι του, όπου τον περιποιήθηκαν δύο γιατροί, οι οποίοι δεν κατάφεραν να του προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια. Ο Βαν Γκογκ αργοπέθαινε, όμως πρόλαβε να έρθει να τον δει ο αδερφός του, Θίο, που ήταν βαριά άρρωστος με πνευμονία. Άφησε την τελευταία του πνοή στης 29 Ιουλίου του 1890 και έξι μήνες μετά πέθανε και ο αδερφός του, ο οποίος ήταν πια ένας καταξιωμένος έμπορος τέχνης Τα τελευταία λόγια που είπε στον αδερφό του ήταν: «Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα».

Το δωμάτιο του Βαν Γκονγκ στην Arles. Flickr

Είναι μία από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατό τους. Το 1901 έγινε έκθεση στο Παρίσι και μέχρι το 1915 τα έργα του ήταν περιζήτητα. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της τέχνης. Τα τοπία που ζωγράφισε με την ιδιαίτερη τεχνική και τα ζωντανά χρώματα είναι σημείο αναφοράς. Συνολικά ζωγράφισε πάνω από 800 πίνακες,που η σημερινή τους αξία είναι μυθική. Όσο ζούσε όμως, πούλησε μόλις ένα πίνακα! …

Πηγή: www.mixanitouxronou.gr

«ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΕΙΔΗΣΗ»

/in /by

Η κωμωδία της Τάνιας Χαροκόπου σε σκηνοθεσία Κώστα Ζέκου

στο ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΝ

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

2ος χρόνος επιτυχίας και για λίγες μόνο παραστάσεις

Μια φαρσοκωμωδία με σεναριακή σπιρτάδα, αντισυμβατικούς χαρακτήρες, με το κάθε της λεπτό αμήχανο και ξεκαρδιστικό.Μοντέρνο, με διεισδυτική και χλευαστική διάθεση, αποδομεί τα πάντα, με υπερβατικό χιούμορ.

Η υπόθεση

Ένας άντρας πεθαίνει στα χέρια δυο γυναικών. Δύο γυναίκες μόνες με αντισυμβατικούς χαρακτήρες και ένας θεοπάλαβος φίλος, προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν το πτώμα χωρίς να τους πάρουν είδηση. Στην πορεία όμως θα έρθουν αντιμέτωποι με ξέφρενες καταστάσεις και τελικά ….. ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΝ ΕΙΔΗΣΗ;

Για την παράσταση είπαν:

“Μια φαρσοκωμωδία στημένη με ευρηματικό τρόπο, παρουσιάζει μέσα από το χιούμορ, τη σάτιρα και τις ατάκες μια μικρογραφία της σημερινής αστικής κοινωνίας. Οι ηθοποιοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ευχάριστη ατμόσφαιρα και να «κλέψουν» το γέλιο των θεατών μέσα από τις απίστευτες καταστάσεις που εκτυλίσσονταν. Ένα έργο που μπορεί να ναι ευχάριστο αλλά συνάμα θίγει το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μας.” (Εύα Αγραφιώτη,  tritokoudouni.gr )

Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Κώστας Ζέκος

Κείμενο: Τάνια Χαροκόπου

Παίζουν: Αθηνά Μαυρομάτη, Γιάννης Μάνιος, Τέτα Σαββάτη, Κώστας Ζέκος

Κοστούμια: Κώστας Κουβάτσος

Σκηνικό : Μάκης Καρράς

Μουσική Επιμέλεια: Κώστας Ζέκος

Φωτογραφίες Αφίσας: Γιώργος Καλφαμανώλης

Σχεδιασμός Αφίσας: Διονυσία Κουβάτσου

Ηχητικά Εφέ: Σωτήρης Λαμπρινάκος

Τραγούδι παράστασης «Μας πήραν είδηση»: Ερμηνεία: Μελίνα Μακρή – Στίχοι: Γιάννης Μάνιος -Μουσική: Φράνκι Λούβαρης

 

Πληροφορίες

Έναρξη παραστάσεων: 15 Οκτωβρίου 2018 και για λίγες μόνο παραστάσεις στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη

Ώρα έναρξης: 21:00

Διάρκεια παράστασης: 80’ (με διάλειμμα)

Τιμή εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος) 5 ευρώ (ΑΜΕΑ, ΟΑΕΔ,ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ,ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΟΜΑΔΙΚΟ)

Τεχνοχώρος «Εργοτάξιον» (Διογένους 1 – Στάση Μετρό Άγιος Δημήτριος- Αθήνα- 6983930220)