ΕΛΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΠΙΝΟ & ΦΕΝΙΑ, Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΗΧΩΝ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Της Μένης Πουρνή
Δύο πολύ ενδιαφέροντα βιβλία για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε τον τελευταίο καιρό, το “Έλα να πετάξουμε μαζί” της Κάτιας Πινό και την”Φένια, την αγαπημένη των ήχων” της Γιώτας Αλεξάνδρου. Και τα δύο κυκλοφόρησαν την τελευταία πενταετία, σε μία εποχή έντονης κοινωνικής, πνευματικής και οικονομικής κρίσης και τα θέματα που διαπραγματεύονται άπτονται άμεσα των νέων,δύσκολων καταστάσεων που προέκυψαν στην καθημερινότητα των παιδιών.
Στο “Έλα να πετάξουμε μαζί” η συγραφέας και εκπαιδευτικός Κάτια Πινό μάς αφηγείται την ιστορία του εννιάχρονου μικρού Τζαπάρ που η δύσκολη οικονομική και πολιτική κατάσταση λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην πατρίδα του, το Μπαγκλαντές τον αναγκάζει να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς για να βοηθήσει την οικογένειά του να επιβιώσει. Ωστόσο, φτάνοντας στην Ελλάδα δεν θα βρει το “γλυκό ψωμί” που ονειρευόταν μαζί με την μητέρα του πριν ακόμη φύγει από το σπίτι. Θα βρεθεί εγκλωβισμένος σε ένα σκοτεινό κύκλωμα που εκμεταλλεύεται τα ασυνόδευτα παιδιά μετανάστες ωθώντας τα στην επαιτεία. Την λύση θα δώσει ένα συνομίληκό του κοριτσάκι και ένα ζευγάρι παγοπέδιλα που θα του ανοίξουν το δρόμο να πραγματοποιήσει τα πιο άπιαστα όνειρά του.
Το θέμα του βιβλίου είναι εξαιρετικά επίκαιρο καθώς τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη του προσφυγικού προβλήματος σηκώνοντας ένα δυσβάσταχτο βάρος αναλογικά με αυτό που μπορεί να σηκώσει. Η ιστορία του Τζαπάρ βοηθά τα παιδιά να καταλάβουν τις αιτίες που αναγκάζουν ένα συνομίληκό τους να εγκαταλείψει το σπίτι και τη χώρα του, τους κινδύνους που κρύβει το ξεκίνημα της νέας ζωής σε έναν άγνωστο τόπο και πόσο ανάγκη υπάρχει να δείχνουμε αγάπη και κατανόηση σε όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μας χωρίς περιορισμούς. Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση του Μάνου Συγγελάκη αποτυπώνει εύγλωττα την αδιέξοδη πραγματικότητα του μικρού ήρωα.
Το βιβλίο βραβεύτηκε με τον Έπαινο του Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου το 2011.
Στην “Φένια, την αγαπημένη των ήχων” της Γιώτας Αλεξάνδρου, η συγγραφέας διαλέγει να ασχοληθεί με ένα πολύ ευαίσθητο και σχετικά σπάνιο θέμα στην λογοτεχνία της παιδικής ηλικίας. Η Φένια είναι ένα κορίτσι που πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο και έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία στους ήχους. Λατρεύει τους ήχους και την μουσική και τους αισθάνεται σαν φίλους της. Ο αγαπημένος ήχος της είναι αυτός του νερού. Στο σχολείο έχει να αντιμετωπίσει τον Μήτσο τον Απαίσιο και την παρέα του. Της κάνουν τη ζωή δύσκολη αλλά δεν τους κρατάει κακία. Ο αδελφός της θύμωσε πολύ μαζί τους και το είπε στη δασκάλα αλλά εκείνη δεν έκανε τίποτα. Κάτι άλλο είχε στο νου της να κάνει…Κάτι που θα άλλαζε εντελώς τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα απέναντι στην Φένια που έχει απώλεια όρασης.
Αν και το θέμα της αναπηρίας, ειδικά όσον αφορά τα παιδιά, είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό θέμα, η συγγραφέας κατορθώνει να το προσεγγίσει μέσα από ένα αμάλγαμα ευαισθησίας, ονειρικής ατμόσφαιρας και παιδικής αθωότητας. Η ηρωίδα γίνεται αμέσως αγαπητή στον αναγνώστη και δεν αισθάνεται στιγμή οίκτο ή λύπηση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Η ευρηματική ιδέα της δασκάλας αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα και για πρακτική εφαρμογή σε μία πραγματική τάξη. Σε όλα αυτά πολύτιμος αρωγός στέκεται και η εξαιρετική εικονογράφηση της Έφης Λαδά.
Το βιβλίο έχει βραβευτεί με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς το 2012.